Paul Laseur | Bnr

De twee uitgevlogen dochters waren even teruggekomen op het oude nest voor een laatste knuffel en een traan. Een vaarwel voor het dier waarmee ze samen zijn opgegroeid. Ze wisten niet beter of Dido was er altijd al bij, in hun jonge levens. Het werd een bijzondere middag vol anekdotes en herinneringen; de afsluiting van een tijdperk. Verdrietig en mooi tegelijk. Natuurlijk heeft de wereld grotere problemen dan de dood van een hoogbejaard huisdier: Brexit, negatieve rente, de klimaatkosten van een ijsje. Of de verloren oorlog tegen drugscriminaliteit in Amsterdam. Maar het grote leed van de planeet kon mij even gestolen worden. Toen ik achterop het weiland een graf stond te graven voor mijn hond, met een gebroken hart. Een hond is je beste vriend, altijd blij je te zien. Met onvoorwaardelijke trouw en kameraadschap. Zonder een woord te hoeven zeggen. In alle hectiek van een modern huishouden, met twee drukke banen, opgroeiende kinderen en alle sociale verplichtingen die daarbij horen, was de hond altijd een