Paul Laseur | Bnr

De grootste overname ooit op Nederlandse bodem is daarmee van de baan. Voorlopig tenminste. Want als je bereid bent om ergens zoveel geld voor neer te leggen, dan wil je het ook wel erg graag hebben, lijkt me. Je kunt dus gewoon wachten op een volgende poging. Hoe dan ook was het miljardenbod van Kraft Heinz een enorme wake-up call: Ook het grote Unilever kan dus maar zo worden overgenomen. Het had weinig gescheeld of het trotse boegbeeld van de BV Nederland, het vlaggenschip van de AEX was weggekaapt. En kaalgevreten door een zwerm kapitalistische sprinkhanen uit Brazilië en Amerika. Het is de terugkeer van het grote graaien en het snelle geld. Bijna was Unilever, met zn duurzame strategie, opgeslokt door investeerders die alleen maar oog hebben voor het belang van aandeelhouders. Das toch wel even schrikken. En toch bleef het in Den Haag doodstil. Voor wat de allergrootste overname ooit had kunnen worden van een Nederlands bedrijf hield de overheid zich opvallend afzijdig. Onze regering deed helemaal niet

De allergrootste ondernemingen van ons land presenteerden in Het Financieele Dagblad zelfs een Pact tegen het Populisme; tegen het groeiend ongenoegen in de samenleving. Oer-Hollandse multinationals, zoals Unilever, Philips, DSM, AkzoNobel en FrieslandCampina slaan de handen ineen. Zij zeggen een alternatief te willen bieden voor al dat negativisme. Wat we nodig hebben is een gezamelijk doel, een stip op de horizon. Zoals in de wederopbouw van de jaren '50, na de oorlog. Of in de VOC-tijd. Dat klinkt allemaal heel positief. Maar in werkelijkheid is hun fraaie pact tegen het populisme een schaamteloze lobby, voor Corporate Nederland. Het doel van de initiatiefnemers is de vorming van een brede beweging van bedrijven en mensen die de Nederlandse economie gaat aanjagen. Onder de noemer 'Global problems, Dutch solutions' signaleert de groep vijf trends in de wereld, waar Nederlandse bedrijven op kunnen inspelen: voedselproblematiek, watermanagement, vergrijzing, urbanisatie en de overgang naar duurzame energie.

Van veel ondernemingen vormen de medewerkers het belangrijkste bedrijfsmiddel, helemaal in de moderne diensteneconomie. Maar vooral voor kleine werkgevers is het vaste personeel uitgegroeid tot een gigantische risico-post, in plaats van de key-asset die het zou moeten zijn. Want als er één ziek wordt en uitvalt mag je in dit land nog twee jaar lang salaris doorbetalen. Plus de kosten van een vervangende arbeidskracht. Een langdurig zieke werknemer kan daarmee een kleine ondernemer financieel te gronde richten. Het gevolg is dat veel MKB-ers voor geen goud nog iemand op de loonlijst durven zetten, maar liever losse krachten inhuren via payrollbedrijven. Uit angst voor faillissement. Want nergens ter wereld kan de werkgever zo lang opdraaien voor loondoorbetaling bij ziekte. Zelfs in de grote Scandinavische voorbeeldlanden, Finland, Noorwegen en Zweden, is die termijn maximaal twee of drie weken. In plaats van die twee jaar bij ons. Het is een grove weeffout in ons sociale vangnet, die nodig moet worden rechtg

En dat hebben we allemaal te danken aan ConsumentenClaim BV. Een bedrijf dat zichzelf tot specialist in massaclaims heeft gekroond. Alsof ze er trots op zijn! Op het naar Nederland halen van die gluiperige claimcultuur uit Amerika. Een lawyers paradise waar bedrijven als ConsumentenClaim naar hartelust kunnen parasiteren op gevoelens van ontevredenheid in de maatschappij. Amerikaanse toestanden in de polder. Eerst waren telecomaanbieders een makkelijk doelwit. Belbedrijven die - zogenaamd gratis - smartphones weggaven hadden dat niet mogen doen. Namens vijfduizend slachtoffers (!) eiste ConsumentenClaim compensatie voor het door hen geleden leed. En nu zijn de Nederlandse Spoorwegen aan de beurt. Dit keer hebben zelfs meer dan tienduizend (!) ontevreden treinreizigers zich laten ronselen, voor een massaclaim door de specialist. Die nu de NS voor de rechter sleept om miljoenen euro's schadevergoeding af te persen. Omdat al die arme mensen tijdens de spits moesten staan. Erg hè, staan in de trein! In de metro

Een lompe zakenman misschien en een onbehouwen dealmaker. Maar wel een die gewend is om recht op zn doel af te gaan. Als een olifant door de porseleinkast. En soms is dat een goede zaak. Een mooie testcase ook voor iedereen, ook in ons land, die roept om minder beroepspolitici en meer ondernemers in de politiek. In elk geval laat Trump zich niet afremmen door politieke spelletjes en gevestigde belangen. Hij won zonder veel steun binnen zijn eigen Republikeinse partij, waardoor hij nu in feite als onafhankelijke president boven de partijen staat. Met het vocabulaire en de lichaamstaal van de winnende voetbaltrainer gaf de nieuwe president in zijn inaugurele rede meteen een heldere boodschap af. Aan zijn landgenoten èn aan de rest van de wereld: Vanaf nu is het America first. Daar stond precies de man die de Amerikanen als hun president hadden gekozen. Met precies de boodschap die hij al het hele jaar verkondigt. Hoe naïef om te denken dat hij, eenmaal op het hoogste podium, zich ineens een stuk presidentiële

De gemeente Amsterdam doet er alles aan om bankiers en financiële bedrijven, die straks door de brexit uit Londen worden verdreven, naar onze hoofdstad te lokken. Ter verrijking van de Amsterdamse economie en een impuls voor de werkgelegenheid. Dan is het toch jammer dat de regering in Den Haag die Brexit-vluchtelingen net zo hard weer wegjaagt. Want minister Dijsselbloem van Financiën blijft driftig bankiers bashen. Door vast te houden aan een bonusplafond van maximaal 20% van het salaris. Nergens in Europa is na de crisis zo hard ingegrepen in de bankiersbeloningen als bij ons. En zelfs al gelden die bonusregels strikt genomen alleen voor Nederlandse banken, het is niet direct een warme aanbeveling van ons gure polderlandschap, als nieuwe vestigingsplaats voor bankiers uit de City. Voor banken die zich niet laten afschrikken door het strenge beloningsbeleid heeft Jeroen Dijsselbloem nog wat anders in petto. Een verhoging van de vennootschapsbelasting naar 25 %. Daar word je ook al niet persé aantrekkelijke

Maar de huidige kalmte onder beleggers is net zo bedrieglijk als de paniek vorig jaar. De risicos voor de markten zijn nu groter dan ooit, in het Europese verkiezingsjaar dat voor ons ligt. In Duitsland, Frankrijk èn bij ons gaan burgers de komende maanden naar de stembus. En meer dan ooit zal de positie van Europa inzet worden van die verkiezingen. Het voortbestaan van de EU loopt daarbij groot gevaar. Want als de Brexit één ding heeft duidelijk gemaakt, net als trouwens de Amerikaanse presidentsverkiezingen, is het wel dat serieus rekening moet worden gehouden met de meest onwaarschijnlijke uitkomsten van volksraadplegingen en verkiezingen. Intussen hebben de Britten zelf nog geen idee welke vorm de Brexit moet krijgen. Premier Theresa May heeft alleen gezegd dat ze voor eind maart artikel 50 van het EU-verdrag wil activeren, dat het vertrek van een lidstaat regelt. Maar de voorwaarden waaronder dat moet gebeuren zijn nog volstrekt onduidelijk. Pas in de komende weken zal de Britse regering helderheid vers

Maar economisch heeft dat niet de rampspoed gebracht waar doemdenkers bang voor waren. Integendeel! De beurskoersen schoten wereldwijd omhoog en de economie groeit alweer in een lekker tempo. In Nederland zelfs wat harder dan in de landen om ons heen. We zijn de crisis nu echt voorbij. En dat zie je ook terug in de rapportcijfers die het Sociaal en Cultureel Planbureau uitdeelt voor ons humeur. Dat zit sinds twee jaar weer flink in de lift. Driekwart van de Nederlanders geeft de economie een voldoende. En 82 procent verwacht de komende twaalf maanden geen verslechtering. We zijn alweer dik tevreden. En dat is meteen het slechte nieuws. Tevredenheid is namelijk de vijand van de vooruitgang. Die crisis was helemaal zo gek nog niet. Want bij tegenwind gaan we harder trappen. Tegenspoed is de brandstof voor innovatie en ondernemerschap. Waarom zou je nog oplossingen verzinnen voor problemen die er niet meer zijn? Als het alweer best lekker gaat, zo? Nee, die crisis was een zegen voor onze samenleving. Een broo

Ik feliciteer Hans Wijers van harte met zijn toppositie in de bestuurlijke elite van ons land. Maar wat een doodsaaie lijst. Van alle lijstjes die elk jaar rond deze tijd over ons worden uitgestort is deze Top 200 wel het meest voorspelbaar. Met maar 11 procent nieuwkomers zit de gevestigde orde stevig in het zadel. Bedrijfsleven, publieke sector, wetenschap en cultuur allemaal één dichtgetimmerd bolwerk. Het ultieme old boys network. Hoog tijd dat de luiken daar een keer wijd open worden gezet. En dan heb ik het nog niet eens over de positie van vrouwen op de lijst. Want dat zijn er maar 53, een kwart slechts van het totaal. Als voormalig D66-minister en oud-AkzoNobel-topman heeft Wijers een indrukwekkend staat van dienst, die hem een prachtige lijst commissariaten heeft opgeleverd. Toch vraag ik mij af waarop hij al zijn invloed dan tegenwoordig uitoefent. Waar komt al dat leiderschap terecht? Want voor de machtigste man van Nederland vertoont hij zich opvallend weinig in het openbaar. In de boardrooms en

Driekwart van alle winnaars van een miljoen euro of meer gaf aan dat hun geluksgevoel door de loterij niet was toegenomen. Meer vrijheid, dat wel. Maar gelukkiger? Niet echt, zei 74 procent van de kersverse miljonairs. Ook maar heel weinig van die geluksvogels blijken hun leven drastisch om te gooien. De meesten blijven gewoon doorwerken. Bijna niemand gaat voortaan vaker op vakantie of uit eten. En slechts weinigen kopen een nieuwe auto. En dat zijn toch de dingen waaraan je als eerste denkt. Nu was in de psychologie al langer bekend dat heel veel geld ineens niet altijd gelukkig maakt. Prijswinnaars kunnen zelfs danig in de war raken van hun plotselinge weelde. Psychologen noemen dat het Sudden Wealth Syndrome. Dat klinkt als een luxeprobleem. Maar de klachten zijn ernstig. Zoals schuldgevoelens over dat grote geluk. Of het gevoel van je vrienden te vervreemden. En extreme angst om al dat geld weer kwijt te raken. Het zweet breekt je uit. Daarom ook krijgen prijswinnaars sinds jaar en dag begeleiding van

Sint zag u dit jaar al een aantal keren De Post-overname torpederen Formeel was uw bevoegdheid zeer beperkt Maar daar heeft niemand iets van gemerkt Misschien dat deze oude man U over governance nog iets leren kan: Na privatiseren moet je niet proberen De zeggenschap te blijven controleren Aandeelhouders hebben het laatste woord Op de beurs is dat hoe het hoort Vier keer belden de Belgen aan Om met PostNL aan de haal te gaan Paniek in Den Haag was het resultaat Want waar blijft dan de invloed van de Staat Op de bezorging door Tante Pos Met al die zzp'ers op hun stalen ros De BV Nederland in verval En in maart zijn de verkiezingen al Uitverkoop aan het buitenland Getuigt dan van weinig politiek verstand Maar Sinterklaas zal u een geheimpje vertellen Er valt niets te verdienen met postbestellen Alleen nog met pakjes, maar daar doen concurrenten Het net zo goed, voor minder centen Niemand, alleen hoogbejaard Stuurt nog wel eens brief of kaart En dan hoogstens rond kerst of bij overlijden Voor een postbedri

Amerikanen weten niet beter. Voor hun is de vrijdag na Thanksgiving al sinds jaar en dag de aftrap voor het shopping-season in december. Voor velen is het een vrije dag. Met mega-kortingen worden miljoenen klanten naar de winkels gelokt. Black Friday is daar een fenomeen dat elk jaar gepaard gaat met heftige taferelen en vechtpartijen. Koopjesjagers overnachten in hun auto om vooraan te staan als de winkeldeurens nachts om 3 uur openzwaaien en de stampede binnenlaten. Youtube staat vol met filmpjes van mensenmassas die zich onder rolluiken doorwringen en elkaar bijna vertrappen op deze Zwarte Vrijdag. Om maar als eerste een afgeprijsde televisie te bemachtigen. Of andere electronica, want dat doet het altijd goed. Elk jaar weer is het een beschamende vertoning, die kluwen vechtende klanten. Het absolute dieptepunt van de consumptiemaatschappij, van alle waardigheid ontdaan. Amerikaanse toestanden waar Nederlandse winkeliers en consumenten niet echt op zaten te wachten. Maar de verleiding was kennelijk te gro

Sinds vorige week subsidieert de overheid ook de verkoop van tandpasta en zonnebrandcrème. Dankzij het besluit van de Hoge Raad dat beide produkten voortaan onder het lage BTW-tarief vallen. Op het eerste gezicht alleen maar goed nieuws voor consumenten omdat de prijzen van beide produkten flink dalen. Maar het is natuurlijk bespottelijk dat ons hoogste rechtscollege eraan te pas moet komen om te bepalen wat levensmiddelen in de winkel mogen kosten. Het is het toppunt van juridisering van de economie. Volgens de knapste juristen van ons land moeten tandpasta en zonnebrandcrème worden aangemerkt als geneesmiddelen En in één klap verhuizen beide produkten daarmee naar het lage BTW-tarief, van 21% naar 6%. Drogisterijketens hebben de prijsverlagingen dezelfde week nog doorgevoerd. En het wachten is nu op het volgende proces tegen de fiscus om zon zelfde subsidie af te dwingen, maar dan voor andere zalfjes en pilletjes. Want ondernemers doen er vanzelfsprekend alles aan om met hun produkt of dienst in het lage t

De stemming onder de ruim 50-duizend congresgangers - creatieve, progressieve types - was bedrukt. En ook de sprekers, voornamelijk internet-miljonairs uit Silicon Valley, waren duidelijk aangeslagen. Schaamte en walging, boosheid en verdriet vochten om voorrang. In California is Trump niet erg populair en al helemaal niet in de Bay Area bij San Francisco. Maar van angst of onzekerheid merkte je verder weinig onder de internetgiganten op het podium. Van enige vrees, voor de toekomst van onze planeet met een psychopaat als president, was geen sprake. Ze toonden zich eerder strijdbaar en zelfverzekerd, met Amerikaanse flair en een onwankelbaar geloof in de maakbaarheid van de wereld. In elk geval van hun eigen schijnwereld, waarin zijzelf in korte tijd waren uitgegroeid van nerds tot rocksterren. Door een app te bouwen of een computerspelletje en dat een of twee jaar later voor $100 miljoen te verkopen. Want dat is hun realiteit. De uitzinnige fans in de zaal hielden duizenden smartphones omhoog, hun venster

Als je geen gedonder wilt met het personeel kan je dat kerstpakket beter in mei of juni afschaffen, lijkt me. Zoals je ook die hele Zwarte Pietendiscussie beter in het voorjaar zou kunnen voeren, maar das een ander verhaal. Dit jaar dus geen kaasstengels, hamam handdoek en flesje wijn voor de medewerkers van ABN Amro. Dat levert de bank een besparing op van een miezerige 1,5 miljoen euro. Zalm zal wel in hoge geldnood zitten, dat hij de eurootjes nu zelfs bij zn mensen thuis vanonder de kerstboom bijeen moet schrapen. Waarom anders zon impopulaire en kille maatregel nemen als de afschaffing van het kerspakket? Trouwens, op de lange termijn kost het de bank alleen maar geld. Denkt vakbond De Unie, die het een typisch geval vindt van penny wise, pound foolish. De besparing is meteen al weer teniet gedaan door alle werktijd die verloren gaat aan gemopper bij de koffieautomaat. De vakbond klaagt over het stukje waardering dat wordt ingetrokken. Want zo ervaren de medewerkers dit. Bovenop al het slechte nieuws

Hij is de nieuwe lijst-aanvoerder van roofridders die volledig binnenliepen met de verkoop van het bedrijf waaraan ze leiding gaven. Als een buschauffeur die de bus verkoopt. Clemmer verdient het duizelingwekkende bedrag van 391 miljoen euro aan de overname van NXP door Qualcomm. Een historische prestatie. Want nooit eerder werd zon groot bedrag door een topman verzilverd bij de overname van een Nederlands bedrijf. De tientallen miljoenen van Jan Bennink en Rijkman Groenink destijds verbleken bij de honderden miljoenen die meneer Clemmer nu meekrijgt. De publieke afschuw en verontwaardiging over zon gigantische overnamebonus voor één topman lijkt nog net zo groot als negen jaar geleden, na de overnames van Numico en ABN Amro. Maar ergens bespeur ik toch ook wel enige gelatenheid. En machteloosheid bij de politiek en de bonden om nog iets af te dingen op een voldongen feit. Want bijna 400 miljoen euro ineens, voor een gewone sterveling, dat kán toch niet? Dus wel! En niemand die dr wat aan kan doen. Want

En ABN Amro heeft op dat punt in het recente verleden helemaal een gevoelig trauma opgelopen. Maar misschien is het toch niet zon heel gek idee om met de Zweden om tafel te gaan zitten. Ook al sloeg Minister Dijsselbloem de deur resoluut dicht bij de eerdere toenadering uit Stockholm, begin deze maand. Maar waarom eigenlijk? Op termijn zal ABN Amro waarschijnlijk toch niet zelfstandig kunnen blijven. Liever meteen ingaan op de avances uit het land van Volvo, Abba en Ikea. Dan over twee jaar in Chinese handen te vallen. Of weer van een Britse bank, die na de Bexit graag voet aan de grond wil houden in de Eurozone. Nordea is de grootste bank van Scandinavië en op de beurs ruim twee keer zoveel waard als onze bank. Samen zouden ze een van de grootste banken van Europa worden. De allergrootste, Deutsche Bank, zit momenteel zwaar in de problemen. Dus dit zou wel eens hèt moment kunnen zijn voor concurrenten om de krachten te bundelen. Nordea is klaar voor de rest van Europa. En die sprong wil het wagen met ABN A

Van de negentig ja zoveel zijn het er echt negentig verschillende stempels en logos die de duurzaamheid moeten garanderen van onze levensmiddelen blijven er maar elf over die van de staatssecretaris voortaan het predikaat topkeurmerk mogen voeren. Voor koffie en chocola, voor boter, kaas en eieren, voor bananen, voor vlees en vis, voor producten waar palmolie inzit en ga zo maar door. Van die elf topkeurmerken weet je tenminste zeker dat het wel snor zit, zo is het idee. Qua respect voor milieu, dierenwelzijn en arbeidsomstandigheden dan. Plus transparantie en betrouwbaarheid. Op het eerste gezicht verstandig beleid. Het werd een keer tijd zou je zeggen. Want de consument zag door de bomen het bos niet meer. Toch is het maar zeer de vraag of mens, dier en milieu ook echt iets opschieten met de introductie van dit topkeurmerk. Want wie zit er te wachten op weer een keurmerk? Een keurmerk voor keurmerken dit keer! Zo raak je wel heel snel van de regen in de drup. En het wordt er bepaald niet overzichtelijke

Vijf jaar geleden lanceerde de Nederlandse verpakkingsindustrie het Plastic Heroes programma, met dat oranje plastic supermannetje. Maar volgens milieuorganisaties is het een totale flop. Hoog tijd dat Plastic Heroes zelf bij het vuil wordt gezet. Omdat het niets oplevert. En voordat u denkt: daar heb je ze weer die zure milieumaffia; ook onder professoren wordt steeds meer vraagtekens gezet bij de wijze waarop het thuis scheiden van afval is georganiseerd. Van de keurige Tilburg University tot de superslimme TU in Delft. Van de enorme berg rotzooi die Plastic Heroes ophaalt is 70 procent waardeloos, meldt de NOS. Omdat het sorteren thuis niet zorgvuldig genoeg gebeurt, bezwijkt de afvalverwerking bijna onder een grote berg van ingezameld plastic. En dat terwijl de verwerkingsbedrijven prima in staat zijn om zelf de afvalstromen perfect te scheiden. Uw hulp is daarbij feitelijk overbodig. Uit milieu-oogpunt is afvalscheiding thuis, aan de bron, dus helemaal niet nodig. U kunt zich de moeite en de viezigheid

Natuurlijk hebben foute bankiers met perverse prikkels ons acht jaar geleden in een wereldwijde crisis gestort. Natuurlijk lieten politiek en toezichthouders het allemaal gebeuren. Natuurlijk deugt dat allemaal van geen kant. En natuurlijk moeten we alles eraan doen om te voorkomen dat fouten uit het verleden opnieuw tot een recessie kunnen leiden. Helemaal mee eens, dat mag nooit meer gebeuren. Maar de grote schoonmaak die nu wordt gehouden door politiek en media schiet zijn doel ver voorbij. Want ook al hebben ze groot gelijk, de slinger van fatsoen is intussen te ver doorgeslagen naar de andere kant. De eenzijdige focus van de afgelopen paar jaar op integriteit, transparantie en bonussen heeft geleid tot tunnelvisie bij beleidsmakers. En een wildgroei opgeleverd aan ethische beroepsregels en interne procedures. Zoals de bankierseed, de nieuwe accountantsrichtlijnen, de wet normering topinkomens en de klokkenluidersregeling. Om er maar een paar te noemen. Voor bankiers en accountants vormen die integritei