Paul Laseur | Bnr

Maar zoveel is dat toch niet, 2,61 Euro? Zelfs die 5 Euro in Amsterdam is eigenlijk helemaal niet duur. Laat staan dat het publiek zich erdoor laat afschrikken. Ik merk daar tenminste weinig van, eerder het omgekeerde. Meestal zoek ik me gek naar een plekje. Na een paar rondjes op de gracht heb je soms het geluk dat er net iemand wegrijdt. Maar verder blijken de enige open plekken in de rij autos steevast gereserveerd voor stekkerautos of invaliden. Je zou dr haast elektrisch voor gaan rijden, om maar aanspraak te kunnen maken op zon plekje bij de laadpaal. Het probleem bij parkeren is ook niet zozeer de prijs ervan, maar de beschikbaarheid. Parkeerplekken zijn schaars, dààrom stijgt de prijs. En blijft ie ook nog wel even doorstijgen. Dat is helemaal prima! Verdubbel voor mijn part de parkeertarieven. Als ik dan tenminste zeker weet dat ik meteen de auto kwijt kan, liefst een beetje in de buurt van mijn bestemming. Nu pak ik de tram of de fiets als ik in de hoofdstad ergens op tijd moet zijn. Om mezelf de f

Want als de regen kletteren ze naar beneden, de iPhones en de Galaxys. Op de tegels of in de WC, dus kapot. En laat het nou toevallig altijd thuis gebeuren, onder de paraplu van de inboedelpolis. Dan is een claim makkelijk ingediend. Eén van die verzekeraars, Unigarant, meldt een verzeventienvoudiging van het aantal claims in de afgelopen vijf jaar. Zeventien keer zoveel! Het is zelfs zo erg dat van alle inboedelclaims meer dan één-derde (37 procent) tegenwoordig een smartphoneschade betreft. Alsof er nooit meer gewoon een dure vaas wordt omgegooid door de hond. Die explosieve stijging van het aantal claims is maar voor een deel te verklaren uit de toegenomen smartphone-dichtheid van de laatste jaren en dat ze steeds duurder worden. Het heeft ook te maken met een groeiende claimbewustheid. Op internet wisselen consumenten steeds meer ervaringen uit, over de voorwaarden waaronder de inboedelpolis uitkeert. Dus altijd zeggen dat het in huis gebeurde. Het vermoeden lijkt gerechtvaardigd dat nogal wat mensen ge

Het goede nieuws is dat die kloof in ons land steeds minder snel groeit. De top van ons bedrijfsleven was in jaren niet zo matig. Gemiddeld stegen de topbeloningen met maar 2,8 procent. Gewone medewerkers gingen er 1,3 procent op vooruit. Een verschil van 1,5 procent loonstijging tussen de basis en de top. Dat maakt niet eens zo veel meer uit, denk je dan. Nou, wel voor de Volkskrant. Die spreekt opnieuw schande van zoveel ongelijkheid. Ook de linkse oppositie in de Tweede Kamer, inclusief PvdA, en de vakbeweging staan alweer op hun achterste benen. Voor de rituele dans die elk jaar wordt opgevoerd rond het thema topsalarissen. En die steevast uitmondt in een verontwaardigde oproep aan ondernemingen. Om nu eindelijk serieus werk te maken van de gedragscode inzake topbeloningen en de naleving ervan. Hun wolvengehuil is volkomen tevergeefs. Iedere vorm van jaloezie-taks is gedoemd te mislukken. Ik waag mij graag aan de voorspelling dat de inkomensverschillen de komende jaren helemaal niet zullen krimpen. En d

Want het gaat weer fantastisch! De tijd vlóóg voorbij: time flies when youre having fun. De economie draait als een tierelier en we genieten volop van het goede leven. Alle rampspoed, waar doemdenkers begin dit jaar nog voor vreesden, is uitgebleven. Niks terugval in een mondiale financiële crisis. De economische schade die Donald Trump aanricht in de wereld valt vooralsnog reuze mee. De beurzen blijven maar stijgen. En bij verschillende verkiezingen in Europa dit jaar hebben rechtspopulisten nergens voet aan de grond gekregen. Geen wolkje aan de lucht. Hoogstens gaat het alweer té goed. Moeten we bang zijn voor bubbelvorming: in vastgoed, in aandelen, in de bitcoin. Maar voor nu is dat een luxeprobleem. Profiteer ervan zolang het kan. Kóóp dus vooral die nieuwe auto: 226.500 mensen gingen u voor in de afgelopen zes maanden, een kwart miljoen bijna. En 17 procent meer dan een jaar geleden, echt een flinke toename. Ze werden weer per duizenden verkocht, de VW Golfjes en de Renault Clios. Consumenten durven we

Daarmee heeft de Appie een onverwoestbaar icoon van de vaderlandse retail in handen. Want wie is er niet groot mee geworden? Toen ik zelf in 1980 overging naar de middelbare school voerde de reis al langs de onvermijdelijke Schoolcampus. In mijn geval die bij V&D aan de Grote Markt, in Groningen. Voor agenda, multomap, schriften, kaftpapier en een geo-driehoek. Alles op één adres, one stop shop. Tot mijn verbijstering hebben brugpiepers anno 2017 nog exact hetzelfde boodschappenlijstje. Alsof de digitalisering volledig aan het onderwijs is voorbijgegaan. Serieus, kaftpapier? In de afgelopen 37 jaar is helemaal niets veranderd. Gelukkig maar. Hooguit is de concurrentie nu een stuk feller dan in de jaren dat Schoolcampus de markt nog volledig domineerde. Hema, Bruna, Ako, allemaal doen ze verwoede pogingen om het gat te vullen dat V&D liet vallen. Zelfs Action, Wibra, Kruidvat en Bart Smit proberen een graantje mee te pikken. En geef ze eens ongelijk. Want voor onze opgroeiende kinderen willen we het allerbes

De brand slaat over, van non-food naar de foodretail. De oude vertrouwde supermarkt is straks nog het nieuwe slachtoffer van de online revolutie in de detailhandel. En wie dat niet zag aankomen werd afgelopen vrijdag alsnog in één klap wakker geschud, door een miljardenovername van Amazon. Voor bijna 14 miljard dollar koopt de Amerikaanse internetgigant een supermarktketen, Whole Foods uit San Francisco. Die zich met verse, gezonde en biologische produkten al 40 jaar met veel succes richt op de zelfbewuste en koopkrachtige consument. Het overnamenieuws, de grootste ooit voor Amazon, sloeg in als een bom bij traditionele supermarktketens. De beurskoersen doken keihard omlaag, die van Ahold-Delhaize zelfs met 9,5 procent. Beleggers zijn bang dat webwinkel Amazon hard op weg is om ook in levensmiddelen een dominante speler te worden. En ze hebben waarschijnlijk gelijk. Je hoeft geen retaildeskundige of online-strateeg te zijn om meteen de voordelen te zien van deze samensmelting. Voor beide partijen, zowel Ama

Want wat een schijnvertoning. De grootste regeringspartij, de VVD, doet niet eens mee aan de ondervragingen, uit protest. Maar de grootste tekortkoming van deze mini-enquête is toch wel dat het helemaal geen conclusies of aanbevelingen oplevert. Op voorhand stond daarmee al vast dat deze mini-enquête nergens over zou gaan, nog los van de inhoud. Na twee weken inquisitie spelen is het straks gewoon over tot de orde van de dag, onder de Haagse kaasstolp: ze dronken een glas, deden een plas en alles bleef zoals het was. Intussen tonen onze volksvertegenwoordigers hun verbazing, verontwaardiging en soms verbijstering over de fiscale praktijken die in ons land plaatsvinden. Trustkantoren, belastingadviseurs, Amerikaanse multinationals, vermogende particulieren: iedereen doet eraan mee. Zelfs de Rolling Stones en U2 hebben hun hoofdkantoor in Amsterdam. Maar... dat wisten we toch allang? Onder welke steen hebben deze parlementariërs geleefd, al die jaren? Zelfs vóór de onthullingen in de Panama Papers, nu ruim een

Alleen: waarom wijzen beide instanties meteen weer naar werkgevers? Ligt het probleem direct alweer op het bordje van de baas? Want op beide fronten zijn het opnieuw werkgevers die worden aangesproken op hun zorgplicht voor werknemers met problemen. En klinkt het verwijt door dat ze te weinig doen aan begeleiding van medewerkers, in hun worsteling met werkstress en geldzorgen. Werkgevers weten wel beter. De financiële risicos van een werknemer met een burn-out zijn te groot om te negeren. Om een idee te geven: volgens Zilveren Kruis zit een overspannen medewerker gemiddeld 242 dagen thuis met burn-out-klachten. Acht maanden! Dat kost de baas gemiddeld 60-duizend euro per geval. Reden genoeg, lijkt mij, om alles uit de kast te halen. En voortdurend alert te zijn op signalen van mentale overbelasting. Voor je het weet heb je een burn-out-geval op de afdeling. Daar ben je dan mooi klaar mee. Ook personeel met schuldenproblemen is een groot risico. Aan zaken als loonbeslag, ziekteverzuim en productiviteitsverli

Want natuurlijk hebben ook zwangere en oudere medewerkers het volste recht op gelijke behandeling. Alleen maak daar niet direct een mensenrechten-kwestie van. Niet bij elke afgewezen sollicitant of ontslagen werknemer is meteen sprake van een schending van fundamentele rechtsbeginselen. Waarschijnlijk was in de meeste gevallen een andere kandidaat gewoon beter. Teleurstelling is dan heel begrijpelijk. Maar mensenrechtenschending? Hou toch op, zeg! Twee weken geleden tikte het mensenrechtencollege Albert Heijn op de vingers, voor een gevalletje leeftijdsdiscriminatie. De supermarkt werft liever goedkope scholieren voor een bijbaantje dan een drie keer zo dure 23-plusser. Dat weet iedereen en geef ze eens ongelijk. Je mag het alleen zo niet opschrijven in een advertentie. Want dan maak je ineens onderscheid naar leeftijd, en dat is niet geoorloofd. Dus de Appie zal voortaan beter op zn taalgebruik moeten letten. Maar verder gaan ze natuurlijk gewoon verder met vakkenvullers en kassameisjes van 16 en 17. En

Net wat we nodig hadden, nog een regeltje. Helemaal zon waardeloze, schijnheilige symboolmaatregel als dit lobbyverbod. Want voor welk probleem is het eigenlijk een oplossing? En sinds wanneer helpt verbieden bij het voorkomen van onwenselijk gedrag? Het is net als met pubers. Als je iets verbiedt wordt het pas echt interessant. Dan gaan ze het stiekem doen! Het grote voordeel van oud-ministers in lobby-posities is nu juist de onbeschaamde openheid ervan, de ultieme transparantie. Zoals de voorman van Bouwend Nederland, Maxime Verhagen. Direct na zijn ministerschap op Economische Zaken werd hij het hoofd van de Bouwlobby. Of Ben Bot. Die na zijn termijn op Buitenlandse Zaken onverbloemd als lobbyist aan de slag ging bij een Haagse consultancy-firma. Het is zo doorzichtig, daar is niets geheimzinnigs aan. Voor de hele buitenwereld is volkomen duidelijk waar deze twee doorgewinterde professionals mee bezig zijn: invloed uitoefenen. Precies op de plaats waar zij het verschil kunnen maken, het meest van waarde z

Met als hoofd-act op het grote podium steevast een optreden van twee hoogbejaarde veteranen van de financiële wereld: de 86-jarige Buffet zelf, natuurlijk, en zijn vice-voorzitter Charlie Munger, 93 jaar oud. Het is de Muppet show, maar dan echt: Deze twee opas maken volledig de dienst uit. Wat een prachtig staaltje gerontocratie. In dezelfde week dat Prins Philip, de 95 jaar oude echtgenoot van Queen Elizabeth aankondigde dat hij het koninklijke bijltje erbij neergooit. Hoezo pensioenleeftijd? Voor de Queen zelf, toch ook al 91, kan daarvan uiteraard geen sprake zijn. Zij gaat door tot ze letterlijk erbij neervalt. Als het eenmaal zover is, ja dan hoeft men zich pas druk te maken over de troonopvolging. Die in het Verenigd Koninkrijk dan wel weer een stuk beter geregeld lijkt dan bij Berkshire Hathaway. Want ook dat is de laatste jaren een terugkerend thema op de massabijeenkomsten in Omaha. Wat gebeurt er met de investeringsmaatschappij als Warren Buffet er straks niet meer is? Op welke manier is de opvol

Alleen op Beursplein 5 wordt deze dag niet gewerkt, gek genoeg. Omdat Euronext een Franse onderneming is, ligt de aandelenhandel in Amsterdam op 1 mei stil. Met als bizar gevolg dat de socialistische feestdag in ons land eigenlijk alleen wordt gevierd in de tempel van het kapitalisme, de beurs. En, oh ja, de FNV houdt een feestelijke, strijdbare mars in de hoofdstad. Maar je vraagt je wel af waarvoor de vakbond nog de straat op gaat. Want Nederland is af. Wereldwijd staan we in alle lijstjes bovenaan. Geen land zo gelukkig, welvarend, gezond en veilig als ons kleine kikkerlandje aan de Noordzee. Nergens hebben we het zo goed voor elkaar als hier achter de dijken. Niet voor niets werd de Partij van de Arbeid gedecimeerd bij de verkiezingen in maart: De strijd is gestreden. Op wat rafelrandjes na misschien, maar daaraan wordt hard gewerkt. Zoals tien dagen vaderschapsverlof en drie jaar ww-uitkering. Niets om je echt druk over te maken, laat staan een hele dag feest voor te vieren. Want we hebben al zoveel vr

Op m'n superdunne goudkleurige MacBook tik ik dit stukje. Het is de Rolls Royce onder de laptops, echt heel sick. En straks spring ik op mn retro-Gazelle, even naar de Appie. Gauw een sixpack Coca Cola light scoren. Sorry hoor, maar ik heb ècht een Coke light verslaving. Daarna vlug m'n Nikes aan, rondje rennen. Zo ziet mijn zondag er meestal uit. De column spreek ik gewoon thuis in, op m'n iPhone. Kan ik alles zo doorsturen naar de BNR-studio. Hoe cool is dat? Helemaal niet cool, zegt het Commissariaat voor de Media. De waakhond slaat groot alarm over sluikreclame bij populaire YouTube-vloggers, zoals Enzo Knol. Zo moesten de miljoenen kijkers van Enzo horen dat hij ineens enorme trek had in Iglo-vissticks. Echt heel gek, dat kan je zo hebben. En voor die enkele onnozelaar die niet meteen doorhad wie die boodschap betaalde, riep Enzo ook nog: Wat een fokking eindbaas is die Captain Iglo! Wat is daar nou precies op tegen? Als je toch al kijkt naar die melige diarree die YouTube-vloggers dagelijks over ons

Met zijn prachtige Model S wist hij electrisch autorijden begeerlijk en sexy te maken; een revolutie. De volgende stap is ook al bijna realiteit: De volledig zelfrijdende auto. Het daverend applaus voor de Tesla topman is volkomen terecht. Mannen als Elon Musk zijn precies het soort helden dat de wereld nodig heeft. Wat je verder ook vindt van zn heel wat minder duurzame plannen, zoals een rondje rond de maan voor ruimtetoeristen. Genialiteit en krankzinnigheid liggen soms dicht bij elkaar. Die waanzin zie je ook terug op de beurs, beleggers lijken wel gek geworden. Het aandeel Tesla is een enorme zeepbel, die elk moment uiteen kan spatten. Sinds vorige week is Tesla op de beurs meer waard dan branchegenoot Ford. Bij de beursgang in 2010 kostte een aandeel Tesla nog $17. Afgelopen dinsdag meer dan $300. Beleggers waarderen de onderneming van Elon Musk inmiddels op $48,6 Miljard. En dat is misschien wel een beetje heel erg veel, voor een bedrijf dat vorig jaar niet meer dan 76 duizend autos verkocht. Tesla

Echte professionals weten wel beter, zo leerde ik op de duikschool van onze instructeur, Jeroen. Een stoere, zwijgzame kerel vol tattoos. Ex-commando en brandweerman. In een spoedcursus van drie dagen bracht hij mij en mijn tienerdochter de fijne kneepjes van de duiksport bij. Op zondagmiddag was het zover en kregen wij trots ons PADIduikbrevet uitgereikt. Ons ticket naar een exotische onderwaterwereld; wij waren nu ook echte duikers. Net als Jeroen, die zijn belangrijkste les voor het laatst had bewaard. Wat nou zo jammer is aan het duiken tegenwoordig', sprak onze mentor, 'het is zo'n spullensport geworden'. Ik knikte instemmend, terwijl ik beschroomd mijn James Bond-duikhorloge onopvallend achter mijn rug verborg. Het schiet nog vaak door me heen: Spullensport. Wanneer de uitrusting belangrijker wordt dan de sport zelf. Want niet alleen de duiksport is ermee besmet. Bijna elke sport of hobby van mannen boven de 40 (en een bmi boven de 25) kan worden gekwalificeerd als spullensport. Zeilen, golfen en skiën

En het werd een keer tijd, want ons land is ziek. We lijden aan de managementziekte, in een vergevorderd stadium. Een zwaar geval van collectieve leiderschapscrisis. Waarbij het probleem niet is een gebrek aan leiderschap; eerder teveel! Het is dringen op de top van de Olympus. We hebben onderhand zoveel leiders dat een tekort dreigt aan volgers. En wie moet dan straks het werk uitvoeren, al die mooie plannen die op de bovenste verdiepingen van de Zuidas worden uitgebroed? De BV Nederland heeft een waterhoofd! Bedrijven en business schools zijn zo gefixeerd op leiderschapsskills dat volgerskwaliteiten veel te weinig aandacht krijgen. We maken alleen nog maar bazen. Het bedrijfsleven raakt zelfs verslaafd aan assessment, schreef het Financieele Dagblad. Steeds vaker worden externe bureaus ingehuurd om het toptalent eens grondig door te lichten. Zwakke en sterke eigenschappen worden nauwgezet in kaart gebracht. Psychologische tests, rollenspelen, diepgravende persoonlijke gesprekken. Allemaal een vast onderde

De Nederlandse Margarine Unie fuseerde in 1929 met de Britse zeepfabrikant Lever Brothers, tot Unilever. En die margarinetak moet nu er dus aan geloven. Het lijkt de Dodenrit wel, van Drs P. In deze klassieker van het Nederlandse lied wordt een Trojka achternagezeten door een troep hongerige wolven. Om de meute op afstand te houden worden één voor één de leden van het gezin uit de paardenslee gegooid. Toch komen de wolven steeds dichterbij. Het einde van het liedje is dat iedereen alsnog wordt verslonden. Zo gaat het nu ook met Unilever-familie, ben ik bang. Straks is de margarine nog maar het begin. Maar topman Paul Polman heeft weinig keus. Hij beloofde vorige maand snel maatregelen te nemen. Om op eigen kracht besparingen te realiseren en waarde te creëren voor de aandeelhouders. Nadat hij zo resoluut het overnamebod van $143 Miljard van Kraft-Heinz had afgewezen. Achteraf bleek dat ruim de helft van de aandeelhouders eigenlijk wel brood zag in dat Amerikaanse bod. Unilever is sinds jaar en dag, en o

Die heet voortaan gewoon Sprite. Met aspartaam in plaats van suiker. Je proeft geen verschil zegt het bedrijf. Dus de klant die denkt zn oude vertrouwde Sprite te kopen wordt keihard gefopt. Stiekem de suiker omruilen voor aspartaam doet mij een beetje denken aan een methadonprogramma. Het is een zoethoudertje. Niet alleen voor de gebruikers maar ook voor de overheid. Die zo jammerlijk faalt in haar pogingen om de suikerverslaving terug te dringen. Want na de oorlog tegen tabak en alcohol is nu suiker aan de beurt. Met suikerziekte en overgewicht als nieuwe volksziekten zijn maatregelen om de consumptie ervan terug te dringen keihard nodig. In de felle strijd tegen diabetes en obesitas is frisdrank de grote vijand. Dus als fabrikanten de consument kunnen verleiden voortaan te kiezen voor suikervrij is dat mooi meegenomen, zou je denken. Onder het mom van zelfregulering. Maar verwacht daar alsjeblieft geen wonderen van. Niets is moeilijker dan consumentenvoorkeuren te veranderen. Probeer een verstokte Pepsi

Van alle klachten die vorig jaar bij Schiphol binnenkwamen was driekwart afkomstig van een harde kern, van 35 veelklagers. Net als het jaar daarvoor. Niet meer dan 35 omwonenden waren samen goed voor 158-duizend klachten. U hoort het goed: ruim 4,5-duizend klachten per persoon. Gemiddeld klagen zij een jaar lang twaalf keer per dag over de herrie. Daar heb je dus een dagtaak aan, als veelklager. Het is een obsessie, die kunnen nooit een weekje op vakantie. Wat zijn dat voor mensen die zo hun leven laten vergallen. En hun klachtrecht zo misbruiken. Want wat een verspilling. Niet alleen van hun eigen levensvreugde, maar ook van andermans tijd en geld. Want in dit land nemen we klachten serieus. Daar zijn procedures voor. Niet alleen de veelklagers zelf hebben daar fulltime een administratieve job aan. Maar ook het Bewoners Aanspreekpunt Schiphol. Het loket dat geacht wordt al die honderdduizenden klachten zorgvuldig af te handelen. Zonder dat iemand daar trouwen iets mee opschiet. Want Schiphol groeit intussen

Van Wallstreet tot de City of London zijn zakenbankiers en corporate advocaten al door het dolle heen. Met rode wangen van de overnamekoorts staan de dealmakers alweer te trappelen. Gordon Gekko, van de film Wallstreet uit 1987, is helemaal terug. Inclusief zijn motto: Greed is good. Hebzucht als drijfveer. Alsof het nooit crisis is geweest gaan we 30 jaar terug in de tijd. Vóór het omvallen van Lehman Brothers. En vóórdat anti-globalisten de almacht van het kapitaal aan de kaak stelden. Nee, 2017 belooft doodleuk een absoluut recordjaar te worden voor Mergers & Acquisitions. De omstandigheden zijn dan ook ideaal. Ga maar na: De rente is nog altijd extreem laag, dus geld is gratis. Veel bedrijven bulken van de cash en de economie bloeit. Amerikaanse ondernemingen die nu toeslaan in Europa profiteren daarnaast volop van de zwakke Euro en de lage koers van het Britse Pond. Geld is dus geen probleem. Zelfs bedrijven die onaantastbaar leken zijn daarmee een makkelijk doelwit geworden. Ineens blijkt ook Unilever