Paul Laseur | Bnr

Met hun jaarlijkse fakkeloptocht en protestliedjes bij DWDD. En hun gejammer tegen Shell en de NAM. Dat moet vlug ophouden. Laten we Groningen daarom snel en ruimhartig compenseren voor de gasbevingsschade. Uit algemene middelen en - waarom eigenlijk niet?- met een nationale televisieactie. Zoals we dat ook doen voor het Caribische rijksdeel Sint Maarten, na de verwoestende orkaan Irma vorig jaar. In alle uithoeken van het Koninkrijk moeten we solidair zijn met landgenoten die het moeilijk hebben en in angst leven. Dus ook die in Groningen. Gelukkig maakt het nieuwe kabinet serieus vaart met de afwikkeling van de schade, die het directe gevolg is van ruim een halve eeuw gaswinning. In de afgelopen drie jaar daalden de inkomsten uit het gas al met 85%. En de komende jaren gaat de gaskraan nog verder dicht. Nu maar zo snel mogelijk een gasfonds oprichten. Waaruit de Staat per direct herstelbetalingen kan gaan voorschieten aan getroffen Groningers. We zien vervolgens wel wie uiteindelijk opdraait voor de miljar

Voor dat ene moment leek de BV Nederland wel helemaal tot stilstand te zijn gekomen. Volledig ontregeld stonden reizigers op de perrons, of in de file achter een van die 66 omgewaaide vrachtwagens. Dat heerlijke moment van collectieve ontreddering duurde helaas veel te kort. Al snel schoten de burgers van dit aangeharkte stukje paradijs op aarde in twee vertrouwde reflexen: 1) De roep om meer regels die ons in de toekomst tegen dergelijk onheil moeten beschermen 2) Het aanwijzen van schuldigen. Iemand die we verantwoordelijk kunnen houden voor de wantoestand en het ongemak waarin we plotseling verzeild zijn geraakt. Daarom kreeg Premier Mark Rutte bij de NOS de vraag hoe hij dacht een storm als dit voortaan onder controle te houden. En daarom ook speelde vakbond CNV meteen de zwarte piet naar werkgevers in het wegtransport. Die hun chauffeurs onder het motto geen gelul, gewoon de weg op massaal gedwongen zouden hebben te gaan rijden terwijl code rood was afgegeven. Onzin natuurlijk, want je doet er nie

Ons grootste pensioenfonds ABP kondigde donderdag trots aan zn investeringen terug te trekken uit sigaretten en kernwapens. Want het ABP wil ineens verantwoord beleggen, in duurzame producten. Tabak en kernwapens - voor het gemak worden ze in één adem genoemd - zijn voortaan uitgesloten. Met klaroengeschal maakt het ABP-bestuur in Heerlen daarmee een radicale draai in zn beleggingsbeleid. Want waarom nu ineens wel? Tientallen jaren lang belegde het fonds in tabaksfabrikanten en kernwapenproducenten. Tot grote tevredenheid, want het rendement was uitstekend. De pensioenpotten van onze onderwijzers, ambtenaren en militairen waren in goede handen. Geen haan die ernaar kraaide dat hun geld voor inmiddels 3,3 miljard euro in deze twee omstreden beleggingscategorieën werd gestoken. Waarom ook zou een soldaat bezwaar maken tegen belegging van zijn pensioenpremie in bommen en granaten, toch zn eigen sector? Tot voor kort stond ook de hoogste baas van het ABP, Corien Wortmann, nog vierkant achter de forse investerin

Altijd en overal kunnen eten en drinken. Niet direct een teken van beschaving. Maar misschien kunnen we het tij nog keren en wordt 2018 hopelijk het jaar waarin die snel oprukkende horeca een halt kan worden toegeroepen. Want het loopt de spuigaten uit. De hospitality-industrie is compleet op hol geslagen. Oprechte gastvrijheid is daarbij steeds moeilijker te vinden. Dat is jammer, want in onze digitale wereld is de horeca bij uitstek een sector waarin mensen nog het verschil kunnen maken. Vooral in de grote steden slaat de horecaïsering genadeloos toe, schrijft het Financieele Dagblad. Het lijkt soms wel of de ene helft van de bevolking eet en drinkt wat de andere helft klaarmaakt. In Utrecht komt er per week een eetcafé bij. Per week! En er is een schreeuwend tekort aan medewerkers om al die restaurants te bemannen. De sector als geheel zoekt met spoed zesduizend koks. In eigen land zijn die mensen simpelweg niet meer voor handen. De nieuwste trend onder restaurateurs is dan ook om het keukenpersoneel uit

De wereldwijde financiële crisis ligt pas twee jaar achter ons, maar het lijkt intussen alweer een eeuwigheid geleden. Want we hebben er niets van geleerd. Op steeds meer terreinen laten investeerders, beleggers en speculanten hun voorzichtigheid varen. Door de aanhoudend lage rente zijn ze naarstig op zoek naar dat extra beetje rendement. En daarbij wordt alle schroom overboord gezet. Kijk naar de aandelenbeurzen. Die vertonen het hele jaar al een opgaande lijn. Aan de Trump-rally op de financiële markten is feitelijk nooit een eind gekomen. Amerikaanse technologiebedrijven zijn de grote winnaars van die opmars. Facebook, Amazon, Google en Apple zijn in hoog tempo uitgegroeid tot nieuwe wereldmachten, met meer invloed dan de meeste nationale staten of democratische overheden. Door de koersexplosie van zijn aandelen is Amazon-oprichter Jeff Bezos nu de rijksteman ter wereld. Zijn vermogen doorbrak onlangs de magische grens van 100miljard dollar. Dichterbij huis, vooral in Amsterdam, zien we de huizenmarkt

Zou het niet veel beter zijn om voortaan de woorden praktisch en theoretisch opgeleid daarvoor in de plaats te gebruiken? Want met de termen hoog- en laagopgeleid wordt volgens Kamerlid Lisa Westerveld een waardeoordeel uitgedrukt. Hoog klinkt immers altijd beter dan laag. Goed idee, vind ook Onderwijsminister Ingrid van Engelshoven. Zij gaat nu kijken hoe het taalgebruik in beleidsstukken voortaan kan worden aangepast aan de wensen van GroenLinks. Dan wordt het straks in elk geval netjes opgeschreven, in politiek correcte bewoordingen. Maar aan het feitelijke verschil in waardering, tussen hoog- en laagopgeleid, verandert natuurlijk helemaal niets, wat ze ook opschrijven. En dat moeten we ook niet willen. Ik moest meteen denken aan die datingsite voor hogeropgeleiden. Hoe moet het daar dan straks mee? In onze hoogontwikkelde kenniseconomie spreekt toch vanzelf dat de meeste waardering uitgaat naar degenen die het verst hebben doorgeleerd. Het leuke is juist dat als je goed je best doet op school je het in

Na de verkiezingen in maart keerde de crimefighter van de VVD niet terug in de Kamer. Maar in plaats van op wachtgeld thuiszitten en hopen dat er een topfunctie voorbijkomt gaat Teeven gewoon aan het werk, op de bus in de regio Haarlem. Groot rijbewijs had hij al, een jongensdroom gaat in vervulling. Het is ook een mooi vak en een eerzaam beroep, buschauffeur. Daar ligt het niet aan. Maar objectief gezien is Teeven natuurlijk wel een beetje overgekwalificeerd voor zn nieuwe baan. Een bus besturen is tenslotte wel wat anders dan het land besturen. Toch is het precies dat grote verschil in status, tussen zn oude en zn nieuwe betrekking, wat de carreer move van Fred Teeven zo sympathiek maakt. Alles beter dan thuiszitten, je hoort het hem bijna denken. Zet mij desnoods maar op de bus. En hij flikt het op eigen kracht. Je ziet hem zo zitten achter het grote stuur. Wel gek dat de VVD intussen niet wat beter zorgt voor zn oud-bewindslieden. Dat ze goed terechtkomen in het leven na Den Haag, op hun oude niveau. Vi

Onlosmakelijk onderdeel van die hele haringcultus, naast de veiling van het eerste vaatje Hollandse Nieuwe, is de jaarlijkse Haringtest van het Algemeen Dagblad. Groot was dan ook de ontzetting vorige week toen de Universiteit van Tilburg onthulde dat die testresultaten onbetrouwbaar zijn: de AD Haringtest is doorgestoken kaart! Wat blijkt namelijk: een van de keurmeesters, Aad Taal - dé haringkenner van Nederland - blijkt belangen te hebben in haringgroothandel Atlantic. Haringverkopers konden hem inhuren voor een cursus en kregen vervolgens een hoge score in de AD-haringtest. In de top-10 stonden vorig jaar zeven haringzaken die toevallig allemaal hun maatjes inkopen bij Atlantic. Klanten van de groothandel scoorden een dikke 9 met hun producten. Terwijl de andere haringboeren in de test gemiddeld op een 5,5 bleven steken. Dat stinkt. Maar wat maakt het eigenlijk uit? Je voelt toch op je klompen aan dat zon test niet kan deugen? Objectiviteit is een illusie. Het is nu eenmaal een klein wereldje, die harin

Onder aanvoering van internetgigant Alibaba wordt op deze dag het vrijgezellenbestaan gevierd. Uiteraard met alle denkbare verwencadeautjes voor jezelf. In heel Azië en daarbuiten is het evenement uitgegroeid tot een waanzinnig spektakel dat met een groot gala wordt ingeluid, inclusief filmsterren, sporthelden en luxemerken. Een eeuwigheid geleden, lang voordat internet bestond, begon het allemaal nog heel onschuldig. Met Amerikaanse uitvindingen als Moederdag, Secretaressedag en Valentijnsdag: slimme marketing van de bloemenindustrie en producenten van grote chocoladeharten. Om het gapende gat in de jaarkalender, tussen de kerstdagen en verjaardagen, een beetje op te vullen. Bij ons thuis werd vroeger slechts met grote schoorvoetendheid gehoor gegeven aan die vuige lokroep van de commercie. Maar als ik nu terugdenk aan die vriendelijke en bescheiden promotiedagen van de plaatselijke middenstand valt een nostalgische glimlach nauwelijks te onderdrukken. Want het stelde nog helemaal niets voor vergeleken met

Maar wat moeten we met die zekerheid? We weten niet eens hoe giftig andere fruitsoorten zijn, dus dan zegt zes keer meer ook niet zoveel. Hoe moeten consumenten, producenten, supermarkten en toezichthouders nu weer reageren, op dit jongste voedingsalarm? Helaas hebben voedselveiligheidsincidenten de neiging elkaar in hoog tempo op te volgen. Je kon erop wachten, na het fipronilschandaal en de eiercrisis van afgelopen zomer; de jacht op het nieuwe gif-ei was meteen geopend. Vette pech voor de aardbei dat die het nu net moet ontgelden. Het zomerkoninkje is een volstrekt willekeurig slachtoffer van zinloos geweld. Het had net zo goed de paprika of het trostomaatje kunnen zijn. Jammer is ook dat er geen aardbei meer of minder om gegeten zal worden. Dat is ook het advies hoor, van alle geraadpleegde voedingsdeskundigen en toxicologen. We hoeven ze niet te laten staan, voorlopig, totdat ze meer weten. Maar waarom dan zo hard aan de alarmbel getrokken, als we geen enkel gezondheidsrisico lopen? Daar is dan toch ni

Na meevallende kwartaalcijfers schoot de beurskoers van zijn webwinkelbedrijf met 13 procent omhoog. En dat leverde Bezos een vermogensaanwas op van meer dan 10 miljard dollar. Binnen een dag, tot bijna 94 miljard dollar in totaal. De magische grens van 100 miljard dollar komt nu wel heel snel dichterbij. Het gat met de nummer twee, Bill Gates, bedraagt intussen 5 miljard dollar. Maar die zal daar niet van wakker liggen. Zijn vermogen groeit sneller dan hij het kan weggeven aan goede doelen. Dat zijn nog eens luxeproblemen, waar u en ik niet vlug mee te maken zullen krijgen. Het is immers maar weinigen van ons gegeven om in een mensenleven zon gigantisch privévermogen te vergaren. Zon obscene hoeveelheid geld dat je het je nauwelijks nog kunt voorstellen. Wat doet dat met een mens? Bloomberg maakt er een wedstrijdje van: Wie is de Rijkste, met een dagelijks update van hun Billionaires Index. Jarenlang ging het tussen Bill Gates en Warren Buffett. Maar dat was de Oude Wereld. De tijd lijkt gekomen dat zij

De Telecomreus heeft alles al geregeld. Het oer-Hollandse KPN krijgt een Italiaanse Colombiaan aan het roer, Maximo Ibarra. De man spreekt vloeiend Engels, Spaans en Italiaans. En heeft een indrukwekkende staat van dienst, zowel in de academische wereld als in het bedrijfsleven. In Italië. KPN is duidelijk niet over één nacht ijs gegaan. Ibarra is aangedragen door een searchbureau, als de perfecte buitenstaander met de beste papieren. Maar ook een grote onbekende. Nee, dan de nieuwe baas van Schiphol. Officieel moet de zoektocht nog beginnen. Maar het zou mij zeer verbazen als het níet Melanie Schultz van Haegen wordt. Ook al gaat die benoeming straks nog een hoop gelazer geven. Ten onrechte, want onze demissionaire minister van Verkeer is in bijna alle opzichten de ideale kandidaat. Niet voor niets zoemt haar naam al twee jaar hardnekkig rond als gedoodverfde opvolger van Jos Nijhuis. Om te beginnen is Schultz beschikbaar, volgende week verlaat ze de politiek. En we willen toch zo graag meer vrouwen in de

Het kan altijd nog beter, want dit jaar is de waarde van de virtuele munt vervijfvoudigd. Geen wonder dat Bitcoins - of een van die andere 1200 cryptocurrencies - steeds populairder worden bij Nederlandse beleggers. En dat er steeds meer apps komen en tussenpersoontjes die het wel heel makkelijk maken om een gokje te wagen. En vrienden, bekenden natuurlijk die al een grote klapper hebben gemaakt en je voor gek verklaren dat je nog niet meedoet. Maar als je het mij vraagt loopt deze goudkoorts volkomen uit de hand. Het is een gigantische zeepbel die vroeg of laat wel uit elkaar moet spatten. Het heeft alle kenmerken van een piramidespel. Degenen die er al in zitten maken gigantische winsten, ten koste van de sukkels die achteraan komen. Iedereen ziet het gebeuren, dit is te mooi om waar te zijn. Toch is het oorverdovend stil bij toezichthouders en beleidsmakers. Die doorgaans echt niet te beroerd zijn om alles wat neigt naar beleggen streng te reguleren en te strooien met financiële bijsluiters: Pas op! De wa

Om te peilen hoe het volk zou reageren op alle plannen: om de hypotheekrenteaftrek versneld af te bouwen; om kleine werkgevers nog maar één jaar loon te laten doorbetalen van zieke werknemers. Plannen voor een sociale vlaktaks, minder belasting voor bedrijven. En natuurlijk op de verhoging van het lage BTW-tarief, van 6 naar 9 procent. Pijnlijk voor de kappers, schoenmakers en rijwielherstellers. Op het eerste gezicht zijn het geen laffe maatregelen. De nieuwe regering lijkt in elk geval niet bang om heilige huisjes neer te halen of op zn minst grondig te verbouwen. Maar de kordaatheid van Rutte III is valse schijn. Want lastenverlichting voor de een mag natuurlijk niet leiden tot een lastenverzwaring voor de ander. Elk inkomenspolitieke voorstel wordt daarom direct gecompenseerd met een tegenmaatregel. Zodat per saldo iedereen erop vooruit gaat. En bij een economische groei van 3,5 procent kun je dat ook makkelijk beloven. Maar waarom hebben we daar 7 maanden op moeten wachten? Was het nou echt zo moeilijk

Maar het bleek nepnieuws. Het was een zielige poging om aandacht te vragen voor de opening van een gloednieuwe chocoladewinkel, binnenkort in de Beurs van Berlage. Ook een beurs natuurlijk, maar niet de kapitaalmarkt, dat was de grap. En alle financiële redacties van het land lieten zich maar wat graag foppen. Een mooi verhaal moet je niet kapot checken. Dus geweldig nieuws! Eindelijk weer een Nederlands bedrijf dat de sprong waagt naar de beurs. En wat voor bedrijf. Geen fancy fintech start-up of app-bouwer, maar een echte stoere chocoladefabriek, met een missie. Met 50 % groei per jaar en in zeven landen actief. Willy Wonka in de polder, een sprookje! Bijna te mooi om waar te zijn. Dat was het dus ook, te mooi om waar te zijn. En een pijnlijke mislukking met alleen maar verliezers. Want journalisten die eerder hadden staan juichen over de beursgang stonden nu plotseling in hun hemd. En dat was de schuld van Tony, die de media bewust had misleid. Een dure grap, lijkt me, voor een bedrijf dat integriteit en

En natuurlijk autos. De Duitse auto-industrie is de absolute wereldtop. Het is deel van de Duitse volksidentiteit en hun nationale trots. Volkswagen, Mercedes, BMW, Audi. Het zijn merken die pure kwaliteit, luxe en degelijkheid uitstralen. Zelfs het dieselschandaal heeft die status geen moment serieus in gevaar gebracht. Want wie wil nu niet zon wagen? Een toekomst zonder Duitse autos is nauwelijks voor te stellen. Toch was dat precies waarvoor Minister Gabriel van Buitenlandse zaken zijn publiek vorige week waarschuwde, op de grote autobeurs van Frankfurt, in het hol van de leeuw. De tijd dat iedereen een auto wil bezitten is namelijk voorbij, stelde hij vast. De fabrikanten zullen zich daarom moeten omvormen: Van autoverkopers tot aanbieders van mobiliteit. Voor het te laat is. Hij noemde dat het Nokia-moment: Wanneer een dominant bedrijf niet met zijn tijd meegaat kan het ineens afgelopen zijn, tot ieders totale verbijstering. De 150 jaar oude onderneming uit Finland, groot geworden in houtpulp en rubbe

Het kabinet Rutte II viert morgen voor het laatst Prinsjesdag. En één van de topministers uit de oude ploeg die we straks niet meer terugzien in een nieuwe regering is Jeroen Dijsselbloem van de PvdA. De afzwaaiende minister van Financiën kreeg dit weekend in het Financieele Dagblad nog alle lof toegewuifd. Als de man die ons land en de rest van Europa door de crisis loodste. Als voorzitter van de eurogroep opereerde hij op het hoogste niveau in Europa, in een van de roerigste economische periodes uit de recente geschiedenis. Hij behoort tot het handjevol mensen dat de euro heeft gered, aldus het FD. Zijn dossierkennis wordt geroemd. Net als zijn tomeloze werklust en hoge intelligentie. En de onbevreesdheid waarmee hij de collegas in Europa tegemoet trad. Objectief gezien is Jeroen Dijsselbloem misschien wel de beste vakminister die we in jaren hebben gehad. Hij kreeg dingen tenminste voor elkaar, ook in Europa en onder zware omstandigheden. Eigenlijk doodzonde dat een held van dat kaliber niet terugkeert in

Wie proberen we eigenlijk nog voor de gek te houden? Dat het nuttig is om dagelijks met je leasebak achteraan te sluiten om naar kantoor te sukkelen. Dat je onmisbaar bent op de zaak. Dat het loont om structureel over te werken. Op veel gebieden in de samenleving blijkt vaak juist het omgekeerde: Even helemaal niets doen is een veel betere strategie dan steeds maar weer in actie komen. En volledig door te draven, als een hamster in de tredmolen. Een voor de hand liggend voorbeeld, dat nietsdoen beter is dan actie, komen we tegen in de financiële wereld. Een fout namelijk die heel veel particuliere beleggers maken op de beurs, is dat ze veel te vaak handelen. Terwijl onderzoek onomstotelijk aantoont dat hoe vaker ze in actie komen, hoe meer ze gaan achterlopen op de index. Het totale beleggingsrendement van actieve handelaren blijkt één-derde lager te liggen. Luie beleggers doen het juist beter dan de markt. Niet alleen omdat ze transactiekosten uitsparen. Maar ook omdat ze minder vaak het verkeerde moment k

Het is een moedige en kostbare missie van de Canadezen, je kunt ook zeggen een wanhoopsoffensief. Want het concern leed vorig jaar nog honderden miljoenen euros verlies en de consument is onvoorspelbaarder dan ooit. Waarom zouden zij wel slagen waar het oude vertrouwde Vroom & Dreesmann zo jammerlijk faalde? Je mag hopen dat het gunstige economisch tij een beetje meehelpt en dat het Nederlandse winkelpubliek openstaat voor een nieuw warenhuisconcept. Maar het blijft op zn best een enorme gok.  Iedereen weet inmiddels toch wel dat alle groei in de Nederlandse detailhandel afkomstig is van online activiteiten? In de eerste helft van het jaar gaven we 13% meer uit, online. Bijna een kwart van al onze bestedingen gaat al via het web. Je hoeft geen retaildeskundige te zijn om vast te stellen dat er dan maar één succesformule overblijft voor nieuwe winkelconcepten en dat is web first. Maar in elk geval geen warenhuisketen! Dat is een volkomen achterhaald concept uit de vorige eeuw. Toch hoop ik vurig dat Hudsons

Want werk is werk. Helemaal als je begin twintig bent en nog alle soorten klusjes aanpakt. Een deeltaxi besturen, schoonmaken of maaltijden bezorgen. Als je geld nodig hebt voor een vakantie draai je een maand gewoon wat extra diensten. De mogelijkheden zijn eindeloos, welkom in de platform-economie. De digitalisering van de samenleving heeft een hele reeks populaire dienstverleners opgeleverd, zoals Deliveroo en Uber, en die zorgen voor veel werk. Helemaal nu het economisch weer de goede kant op gaat. Het zijn de nieuwe werkverschaffers. Geen banen die iemand tot zn pensioen volhoudt, of met enig loopbaan-perspectief. De sushi wordt zelden bezorgd  door een 50-plusser. Maar dat verwacht ook niemand. Maaltijden bezorgen is geen carrière. Het verloop onder koeriers is waarschijnlijk groot. Als ze wat beters kunnen krijgen, of zodra ze afstuderen, zijn ze weg. En niemand die het ze kwalijk neemt. Het zijn in elk geval geen banen die zich makkelijk laten vangen in de klassieke arbeidsverhouding. Waarin werknem