Paul Laseur | Bnr

Vergeet Pinkpop of Best Kept Secret met hun lullige lachgasballonnetjes. Laat me niet lachen. Mijn persoonlijke microfestival werd opgeluisterd door de moeder van alle verdovende middelen: Morfine. Als een kind zo blij en gelukkig kwam ik uit de narcose. Ik was de Pope of Dope. Met een kijkoperatie via de navel was mijn galblaas intussen vakkundig verwijderd, een verbluffend staaltje medische technologie. Een dag na de buikoperatie mocht ik alweer naar huis. Zónder galblaas maar mét een paar waardevolle inzichten. Over de kwetsbaarheid van het bestaan, natuurlijk. Dat iedereen uit het niets zomaar ineens op de operatietafel kan belanden. Over het belang van een goede arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zzp'ers. Maar ook over de voordelen van zon gedwongen time-out en de plotselinge reset van een overvolle agenda. Over de vergrijzing: Het schijnt dat 80 procent van alle zorgkosten in een mensenleven in de laatste drie jaar daarvan worden gemaakt. Mijn kamergenoten waren 80 en 93. Maar vooral ook over het

Zo konden de Kamers van Koophandel gewoon doorgaan met de verkoop van onze bedrijfsgegevens uit het handelsregister. Aan instanties die al die ondernemers maar bleven lastigvallen met ongevraagde telefoontjes. Ook hier bij laseurmedia.com bleven de aanbiedingen binnenkomen, soms bijna dagelijks, van energiemaatschappijen of verzekeraars of wat dan ook. Voor zzp'ers en eenmanszaken vallen veel bedrijfsgegevens nu eenmaal samen met persoonsgegevens. Die dankzij de KvK gewoon op straat liggen. In de praktijk bieden AVG-regels hier totaal geen effectieve bescherming, tegen inbreuk op de privacy. Maar het omgekeerde zien we ook gebeuren, dat de privacyregels juist veel te streng worden toegepast. Zo is het volgens de Autoriteit Persoonsgegevens, die toezicht houdt op de naleving van de AVG, verboden voor bedrijven om personeel te testen op alcohol en drugs. Want inbreuk op de privacy. Alleen bij piloten, treinmachinisten en schippers mag een drank- of drugstest worden afgenomen. Gelukkig zijn er minstens tiental

Door de gloedvolle overwinning van Duncan mag ons land de volgende editie organiseren van het Eurovisie miljoenenspektakel, in 2020. Dat kost 30 miljoen euro. Maar daar krijgen we internationale aandacht voor terug. Plus hordes toeristen en journalisten die komen overnachten.... in Amsterdam. Want dat de hoofdstad met deze prijs aan de haal gaat, staat voor mij wel vast. Ook al stuurde een aantal concurrerende burgemeesters dit weekend meteen al een sms'je aan premier Rutte, om het te mogen doen. Den Haag, Rotterdam, Zwolle, Arnhem en Utrecht hebben zich al gemeld. En in het achtuurjournaal kreeg het MECC in Maastricht zondag alle tijd om zn kandidatuur te bepleiten. Maar ze kunnen zich in Limburg de moeite besparen. Als meest Europese stad van het land met een eigen vliegveld nota bene, zijn ze toch volkomen kansloos. Wat Assen is voor de Formule 1, is Maastricht voor het songfestival. Ondanks het internationale imago, de superieure faciliteiten en de perfecte bereikbaarheid hebben ze het nakijken. Omdat e

Het had de beursgang van het jaar moeten worden, die alle records zou breken. Maar op de allereerste handelsdag leverde Uber zn investeerders een gezamenlijk verlies op van meer dan 600 miljoen dollar. Ook een record, al was het zo natuurlijk niet bedoeld, met een koersverlies van bijna 8 procent. In absolute bedragen gemeten was het daarmee een van de slechtste beursgangen ooit. Het leedvermaak daarover onder Uber-critici is begrijpelijk. De beursgang maakt een handjevol steenrijke beroemdheden nog rijker. Letterlijk de rijkste man ter wereld, Amzon-oprichter Jeff Bezos, houdt ook hier weer 100-en miljoenen dollars aan over. Terwijl de chauffeurs keihard moeten werken voor hun geld. Typisch geval van de duivel die op de grote hoop schijt. Maar een mislukking kun je het moeilijk noemen, wanneer een bedrijf in 10 jaar tijd groeit naar een omvang van 80 miljard dollar. Zonder ooit een dollar winst te maken. De verliesmeter van Uber staat sinds de oprichting op 9 miljard. En toch is de taxidienst uitgegroeid to

Brussel verliest met het Verenigd Koninkrijk hooguit een arrogante lastpak, die alleen maar dwarslag bij de verwoede pogingen tot verdere integratie binnen Europa. En de achterblijvende lidstaten kijken nu wel drie keer uit om dezelfde heilloze weg te kiezen als de Britten, weg uit de Unie. Want zoveel is wel duidelijk na drie jaar totale Brexit-chaos: Een vertrek uit de Unie levert alleen maar verliezers op. Brexit is daarmee niet het gevreesde voorbeeld geworden voor Euro-sceptici op het continent. Maar een doeltreffend schrikbeeld voor alle burgers, ondernemers en de politiek. In de drie jaar die volgden op het Britse referendum is ook in ons land de steun voor een Nexit fors gedaald, tot onder de 10 procent van de bevolking. Brexit leert ons dat er geen weg terug is uit de EU, we zullen ermee moeten leven. Laten we er dan ook maar het beste van maken. En ineens klinkt nu van alle kanten de roep om een sterk Europa, steeds luider. Al is het maar om een krachtig economisch blok te kunnen vormen, tegenover

Verontruste parlementariërs vrezen diefstal van onze privacy en bedrijfsgeheimen, via de achterdeurtjes die Chinese technologiebedrijven stiekem inbouwen in hun apparatuur. 'We moeten niet naïef zijn', zeggen ze. Het spionage-incident met enkele Chinese medewerkers van ASML was olie op het vuur. Ook al betrof het een zaak van vier jaar geleden die destijds vrijwel meteen werd ontdekt en discreet afgehandeld, inclusief een dikke schadevergoeding voor de chipmachinefabrikant uit Veldhoven. Waarom dan nu ineens paniek zaaien over de Chinese invloed op onze economie? Denken dat het nog valt terug te draaien, dát is pas naïef! We hebben de Chinezen hard nodig, en zij ons. We moeten juist alles eraan doen om te profiteren van de Chinese expansiedrift. De economische betrekkingen tussen onze landen zijn de laatste jaren al enorm opgebloeid. Philips, Heineken, DSM en FrieslandCampina doen er goede zaken. Op de universiteiten van Wageningen en Delft studeren honderden Chinezen. Gaan we die dan ook het land uitzetten?

Tulpenbollen, edelmetalen, vakantiewoningen, Bitcoin. Stuk voor stuk beleggingsrages die genadeloos inspelen op de menselijke hebberigheid en naïviteit. Die ook nog eens het gevoel geven te zijn uitverkoren om te mogen participeren, een buitenkans. Verblind door een glad verhaal over torenhoge rendementen en laag risico. Alles het liefst omgeven met een zweem van geheimzinnigheid. Het lijkt wel een samenzwering, een complot, maar dan in jouw voordeel. De nieuwste hype op de markt voor dit soort alternatieve beleggingen is het speculeren met kleine stukken landbouwgrond. Grondhandelaren verkopen, vaak telefonisch, voor veel geld waardeloze kavels bosgrond, akker of weiland aan particuliere investeerders. Hun wordt een flinke waardestijging voorgespiegeld omdat er bouwplannen zouden bestaan, precies op het grondgebied waar zij nu nèt een stukje van bezitten. Alleen wordt er nooit gebouwd. Het Financieele Dagblad deed landelijk onderzoek naar dit fenomeen en publiceerde dit weekend de schokkende resultaten. De

Want natuurlijk loopt het storm, het is een fantastische regeling. Vooral voor loopbaanadviseurs. Als ik alvast een gratis advies mag geven: probeer het eens als carrièrecoach. Dan heb je voorlopig werk zat. Zonder gekheid: er zijn weinig vakgebieden waar de ontwikkelingen elkaar zo snel opvolgen als op de arbeidsmarkt. In sociaal, economisch en technologisch opzicht voltrekt zich een stormachtige revolutie. En we zitten er middenin. Niemand werkt straks nog 40 jaar voor dezelfde baas, dat is echt iets uit de vorige eeuw. Net als al die banen nu, die over tien jaar door robots worden ingevuld of helemaal niet meer bestaan. We moeten állemaal omdenken. In jargon: van lifetime employment naar lifetime employability. Werknemers die voortdurend blijven werken aan hun persoonlijke inzetbaarheid. Voor veel dolende 45-plussers komt zon loopbaanadvies dan precies op het goede moment. Want je hebt nog twintig jaar te gaan, feitelijk ben je pas op de helft van je werkzame leven. Alle tijd nog voor een tweede loopbaan

Op vijf staat Camel. In elke supermarkt zijn het de onverbiddelijke bestsellers: suiker, alcohol en vooral tabak. Ondanks de vele publiekscampagnes die blijven waarschuwen voor de schadelijke effecten op onze gezondheid. Consumenten laten zich duidelijk niet afschrikken door vieze fotos van enge ziektes op de pakjes. Of door de prijs van sigaretten. Want roken is niet alleen erg slecht voor je; het is ook nog eens onbetaalbaar. Puur vanuit marketing-oogpunt mag het een olympische prestatie heten van Marlboro, om nog zoveel te verkopen. Ondanks het algehele reclameverbod voor tabak dat al meer dan vijftien jaar van kracht is. En ondanks de overweldigende hoeveelheid wetenschappelijk bewijs dat roken dodelijk is. Het spreekwoordelijke toppunt van marketing - ijs aan de eskimos verkopen- is er niets bij: De marketeers van Marlboro zijn van wereldklasse. Als je kans ziet om meer te verkopen dan welk ander A-merk ook, tegen zoveel verdrukking in, behoor je tot de allerbeste in het vakgebied. Daarmee is de o

Nooit eerder stonden we zo hoog op de geluksranglijst van de Verenigde Naties. Wij behoren tot de allergelukkigste volken ter wereld. We hoeven alleen de Scandinaviërs voor te laten gaan. Maar what else is new? Vooral de Finnen hebben het goed voor elkaar, die gaan onbedreigd aan kop. Ondanks hun lange winters en donkere dagen. Maar nergens in de wereld is de welvaart zo eerlijk verdeeld en is de levensverwachting zo hoog als in dit rijtje landen. In deze gelukstopvijf zijn sociale verbondenheid en vrijheden van burgers maximaal. Ook volgens ons eigen CBS, trouwens, zijn negen van de tien Nederlanders domweg gelukkig. Onze kwaliteit van leven is onge-evenaard. De koning van het dwergstaatje Bhutan in de Himalaya ontwikkelde vanaf de jaren 70 een nieuwe ontwikkelingsmaatstaf voor landen: het Bruto Nationaal Geluk. Als alternatief voor het Bruto Nationaal Product, waarmee wel erg eenzijdig wordt gekeken naar economische groei. Veel te beperkt zoals we allemaal weten, want geld alleen maakt niet gelukkig. Maar

Helaas weet de detailhandel niet te profiteren van het herstel na de crisis. De felle concurrentie van webshops en prijsvechters uit China doet ze één voor één de das om. De vrijvallende locaties worden steeds vaker ingenomen door lunchrooms en koffiebarretjes, waar eerst nog een modezaak of schoenenwinkel zat. Na V&D, Kijkshop en al die anderen is het wachten alleen nog op het moment dat Blokker eindelijk omvalt. Want alles went, zelfs een faillissement. Helemaal omdat faillissement allang niet meer het einde hoeft te betekenen van een onderneming, maar juist een nieuw begin. Voor populaire winkelformules is er immers altijd nog... de doorstart. In afgeslankte vorm en met een nieuwe eigenaar en strategie krijgt het bedrijf een tweede kans. Helemaal opgefrist, zonder lastige schulden en overtollig personeel en minus een aantal slechtlopende filialen. Fijn voor het winkelend publiek misschien, die nog even geen gedwongen afscheid hoeven nemen van hun vertrouwde merk schoeisel, kleding of speelgoed. Maar klein

Mijn vier dames zijn ambitieus en succesvol, elk op hun eigen terrein. Stuk voor stuk zijn het daarmee topvrouwen. Misschien niet van Randstad, Coolblue of KPN. Maar hé, moet je dat wel willen? Alsof het voor mannen zo makkelijk is om aan de top te komen van grote Nederlandse bedrijven. En zich daar ook te handhaven. Twintig jaar borrelen, netwerken, reizen, overwerken en zichturen maken op de zaak. Met alle huwelijks- en drankproblemen op de koop toe. Mij niet gezien, hoor. En slimme meiden zullen daar ook feestelijk voor bedanken. De dominante corporate cultuur aan de top van BV Nederland is een ranzig overblijfsel uit de vorige eeuw dat hopelijk zn beste tijd heeft gehad. De verbetenheid waarmee emancipatieminister van Engelshoven probeert om minstens 30% vrouwen in die top te krijgen lijkt mij dan ook een betere zaak waardig. Streefcijfers, naming and shaming, wie weet straks zelfs een quotum? Allemaal even kansloos, zolang het niet uit de ondernemingen zelf komt. De diversiteitsnorm laat zich niet afd

Welnu, 2018 was een recordjaar voor de fietsbranche, met een omzet van 1,22 miljard euro. In ons land werden meer dan 1 miljoen nieuwe rijwielen verkocht. En dat allemaal dankzij de onstuitbare opmars van de elektrische fiets. Voor het eerst kochten Nederlanders vorig jaar meer e-bikes dan normale stadsfietsen. Volgens Bovag en de RAI Vereniging wordt elektrisch fietsen 'het nieuwe normaal'. Niet alleen bejaarden, ook schoolkinderen en forenzen zullen eraan moeten geloven. Ergens wel een treurig vooruitzicht. Dat er een moment komt waarop de meeste fietsen op straat zullen zijn uitgerust met elektronische trapondersteuning. Wat een vertrutting ook van de samenleving, met al die ANWB stellen op de weg. En het blijft natuurlijk valsspelen, fietsen met een onzichtbaar motortje. Ik weet nog goed hoe ik op mijn racefiets voor de eerste keer moeiteloos werd voorbijgepeddeld, door zon jongbejaarde dame met pittig kort kapsel en een prei die achter uit de fietstas stak. Nu hoort het er nog gewoon bij, groepjes platt

Niet zo gek dat prompt het computersysteem op tilt ging, met die plotselinge drukte. Waardoor veel klanten hun bonnen niet meteen konden inleveren. Schandalig dat woedende klanten vervolgens het personeel bespuugden en bedreigden. Een filiaalhouder in Amstelveen moest zaterdag de winkel zelfs met hulp van de politie dichtgooien omdat het uit de hand liep. Een speelgoedwinkel! Wat een voorbeeld voor die kinderen, dat vader zo door het lint gaat, in wat een kinderparadijs zou moeten zijn. Laten we zeggen dat elke winkel de klanten krijgt die het verdient. Want er was helemaal niets paradijselijks aan de winkels van Intertoys. De formule was allang morsdood. Lang voordat Action, Lidl en Kruidvat met speelgoed begonnen te stunten. En lang voordat de online verkoop van speelgoed zon hoge vlucht nam kon je dit faillissement zien aankomen. Helemaal toen Bart Smit werd ingelijfd en er voortaan zelfs twee of drie Intertoys filialen in dezelfde winkelstraat stonden. Knalgele winkels die op geen enkele manier de kinde

Maar s middags spraken ingewijden die berichten alweer met klem tegen. Dus weten we het dinsdag pas zeker, na de boardbijeenkomst, of Pieter Elbers het slachtoffer wordt van de vermeende machtsstrijd binnen het luchtvaartbedrijf. En of de Nederlandse lastpak, die altijd dwarsligt bij plannen uit Parijs om de autonomie van KLM in te perken, eruit vliegt. Wat er ook uitkomt, één ding moet je Elbers nageven: Hij heeft zn PR goed op orde. De laatste dagen woedt een felle publiekscampagne in de vaderlandse media voor zijn herbenoeming. De ondernemingsraad en de raad van commissarissen van KLM pleiten voor een nieuwe termijn. 25.000 medewerkers ondertekenden een petitie om Elbers te behouden voor het bedrijf. Zelfs de politiek bemoeit zich ermee. Ministers Hoekstra en Van Nieuwenhuizen hadden vrijdag een gesprek met Ben Smith, de hoogste baas van Air France-KLM. Waarin ze hem wezen op het economische belang van Schiphol en KLM voor Nederland. Als kers op de taart kwam vrijdag mr Pieter van Vollenhoven met een twe

Om het vijf-daagse megatransport van de Jumbojet te realiseren, over de weg van Schiphol naar Badhoevedorp, moest de eigenaar van reisorganisatie Corendon met 22 instanties onderhandelen. Het duurde 6 maanden om een vergunning van de gemeente te krijgen voor deze miljoenen-operatie. Het was gekkenwerk, maar wat een cool project! Van een echte ondernemer die nog durft te dromen. En afmaakt waaraan hij begint, soms tegen beter weten in. Precies het omgekeerde zien we helaas gebeuren in het kabinet. Maar dan op veel grotere schaal, met de plannen voor een vliegveld in zee. Sinds 1971 wordt al gesproken over de mogelijkheid van een kunstmatig eiland met vertrek- en landingsbanen voor de kust. Om het vliegverkeer boven land te beperken en de overlast voor omwonenden terug te dringen. Het nieuwste idee om deze giga-investering mogelijk te maken kwam vorige week van werkgeversvoorman Hans de Boer. Hij pleit voor een oranje-verbond waarin de overheid gaat samenwerken met Schiphol. KLM, bouwbedrijven, woningbouwcorpo

Het zeehondenoverleg is bedoeld om de zeehondenopvang in ons land te professionaliseren, maar bereikte deze zaterdag precies het omgekeerde. Drie zeehondenopvangorganisaties zijn eruit gestapt, als hysterische verwende kleuters die hun zin niet krijgen. Omdat, zo zeggen ze, economische en politieke belangen de overhand hebben gekregen. Boven de belangen van zeehonden. Maar zeehonden zijn helemaal niet gebaat bij al die opvang. Dat is wetenschappelijk aangetoond. Professionaliseren van de sector betekent dan ook vooral inkrimpen en opheffen van opvangcapaciteit. De zeehondencreches zaten van meet af aan bij dit overleg aan tafel als de kalkoen die mag meepraten over het kerstmenu. Er is moed voor nodig en professionaliteit om te erkennen dat je rol is uitgespeeld als redder van zeehondjes. Wegens groot succes, welteverstaan. Want het gaat uitstekend met de zeehondenpopulatie in de Waddenzee. Dat schreef de Wetenschappelijke Adviescommissie vorig jaar in een rapport aan minister Schouten van Landbouw en Natuur

Met een flinke bezuinigingsopdracht ook nog. Aan Sander Dekker de taak om het stelsel van gesubsidieerde rechtsbijstand grondig te hervormen. Omdat het onbetaalbaar dreigt te worden. De plannen van minister Dekker krijgen vooralsnog weinig bijval en dat is volkomen begrijpelijk. Want het is één van de pijlers onder onze rechtsstaat, dat iedere burger toegang heeft tot een onafhankelijke rechter. Als hij of zij geen geld heeft voor een advocaat kan altijd een beroep worden gedaan op gesubsidieerde rechtshulp. Een bewindsman die dat heilige principe dreigt te ondergraven is geen minister vóór maar tégen Rechtsbescherming. In een beschaafde samenleving mag professionele rechtsbijstand natuurlijk nooit een privilege worden van de rijken, dat zou de tweedeling compleet maken. Het is jammer dat minister Dekker zo de confrontatie zoekt en het zichzelf daarmee onnodig moeilijk maakt. Want op één punt heeft hij volkomen gelijk: de juridisering van de samenleving is de laatste jaren volledig doorgeschoten. Massaclaim

Met recht op een volwaardig dienstverband, inclusief verzekering voor arbeidsongeschiktheid en pensioen. 1-0 voor vakbond FNV die de zaak had aangespannen en nu ook andere bedrijven met soortgelijke constructies voor de rechter wil brengen. Vrijdag kwam daar het tragische nieuws bovenop dat Uber-taxis in Amsterdam betrokken waren bij vier dodelijke ongevallen in zes weken, veel vaker dan gemiddelde verkeersdeelnemers. Voor de haters van het Amerikaanse taxiplatform was dit al het bewijs dat ze nodig hadden. Dat Uber-chauffeurs zich niet alleen laten uitbuiten maar ook laten opjagen. Door alle ritten die maar blijven binnenkomen op de app zouden ze te weinig op het verkeer letten en veel te lange dagen maken. Met vier dodelijke slachtoffers in korte tijd tot gevolg. Er gebeuren de laatste tijd zelfs zo veel ongelukken met jonge zzp-ende taxichauffeurs dat het Verbond van Verzekeraars alarm slaat. Als het zo doorgaat komt er een moment dat taxichauffeurs niet meer kunnen worden verzekerd. Het is jammer dat U

Kennelijk is het vriendelijke fiscale klimaat in ons land voor veel multinationals nog altijd een belangrijke reden om hier zaken te doen of zelfs hun hoofdkantoor te vestigen. En wij zien ze graag komen, daar zijn ze voor, die rulings van de Belastingdienst. Niks mis mee natuurlijk. Liever een wat lagere belastingopbrengst dan een uittocht van internationale bedrijven met al hun economische activiteiten. En waarom moeilijk doen over een fiscale deal om bedrijven en instellingen naar ons land te lokken, als alle andere middelen om datzelfde doel te bereiken wel geoorloofd zijn? Zoals bij het binnenhalen van het Europees Medicijn Agentschap, EMA. Door de Brexit moest het medicijnagentschap weg uit Londen. En Nederland haalde werkelijk alles uit de kast om deze hoofdprijs binnen te slepen: Voor 225 miljoen euro wordt in razend tempo een hoofdkantoor uit de grond gestampt, op een toplocatie aan de Zuidas, door de Rijksgebouwendienst. Een speciaal team van de gemeente Amsterdam doet er alles aan om de verhuizin